Ze ging aan tafel zitten en voelde hoe het zweet vanaf haar oksels naar beneden gutste. Een wat oudere dame met grijs, krullend haar keek haar vragend aan. ‘Laat haar alstublieft niets zeggen,’ bad Noortje in stilte. De vrouw draaide van haar weg en verdiepte zich weer in de Libelle. Zelf bleef ze roerloos zitten. Frunnikte wat aan haar groene baret en staarde voor zich uit. Een studentikoos type met een uilenbrilletje naderde. Even leek het alsof hij naast haar ging zitten, maar gelukkig schuifelde hij voorbij. De dame keek weer. ‘21,22,23,’ telde Noortje in gedachten. Toen ze bij 60 was, stond ze op. Snelwandelend ging ze naar de uitgang. Ze was weer onder de mensen geweest. Haar psycholoog zou trots op haar zijn.